Zbierany przez pszczoły pyłek kwiatowy jest składany przez pszczoły w komórkach plastra. Zostaje on tam zakonserwowany miodem i woskiem z dodatkiem wydzieliny z gruczołów ślinowych lub nektaru. Powstała w ten sposób pierzga podlega procesowi fermentacji beztlenowej i dzięki powstającemu kwasowi mlekowemu ulega zakonserwowaniu. W wyniku tych zmian w pierzdze wzrasta też zawartość cukrów prostych. Zawartość białek w pierzdze jest mniejsza o jakieś 20% w stosunku do pyłku. Wartość odżywcza pierzgi jest bogatsza w stosunku do pyłku, ponieważ jest ona wzbogacona przez pszczoły w pewne ilości miodu, enzymów trawiennych, kwasów organicznych oraz substancji o charakterze antybiotyków. W wyniku zabiegów wykonywanych przez pszczoły na zgromadzonym w komórkach pyłku, dochodzi od pękania ziarenek pyłku i uwalniania ich treści na zewnątrz, co zwiększa jego przyswajalność.

Właściwości pierzgi

Stosowana w leczeniu choroby niedokrwiennej serca, nadciśnienia i zapalenia mięśnia sercowego (nie związanego z chorobą gośćcową) stanowi cenne uzupełnienie leczenia Leczniczo, jako wyjątkowo skuteczny środek w terapii przewlekłego zapalenia wątroby Etanolowy wyciąg z pierzgi wykazuje wyraźne działanie antybiotyczne na standardowe drobnoustroje chorobotwórcze W leczeniu niedokrwistości z niedoboru żelaza przynosi niespodziewanie pozytywne rezultaty, a nawet wyleczenie Zastosowanie mieszaniny pierzgi i mleczka pszczelego (10:1), w leczeniu chorych z przewlekłym zapaleniem migdałków podniebiennych, daje lepsze rezultaty w porównaniu do leczenia konwencjonalnego Jest bogatym rezerwuarem składników odżywczych Stosowanie i przeciwwskazania Pierzga jest produktem o działaniu silniejszym niż pyłek dlatego podaje się ją zazwyczaj w mniejszej ilości lub przez krótszy czas. W procesie przetwarzania pyłku kwiatowego na pierzgę rozpuszczone zostają otoczki pyłkowe tak, że przyswajalność witamin w nim zawartych wzrasta kilkunastokrotnie. W różnych dolegliwościach stosuje się różne dawki. W leczeniu chorób kardiologicznych, a także w wypadku zapalenia wątroby przyjmuje się 30 g pierzgi dziennie w dwóch dawkach (rano i wieczorem) przez okres miesiąca. W w wypadku niedokrwistości z niedoboru żelaza przyjmuje się: dla dzieci ½ łyżeczki pierzgi wymieszanej z miodem, dla dorosłych odpowiednio 1 łyżeczka pierzgi wymieszanej z miodem - 3 razy dziennie przed posiłkiem, przez okres miesiąca. U osób uczulonych na pyłki roślinne analogicznie jak po spożyciu pyłku kwiatowego mogą wystąpić reakcje alergiczne w postaci zaczerwienienia spojówek, pokrzywki, obrzęku warg oraz w postaci zaburzeń układu pokarmowego (wzdęcia, bóle brzucha, nudności, zgaga). Osobom szczególnie wrażliwym zalecamy zachowanie ostrożności przy spożywaniu.

Przeciwwskazaniem do przyjmowania pierzgi są również schorzenia nowotworowe gruczołu krokowego oraz ciężkie uszkodzenie nerek.